Hayattan Ne Öğrendim

Ağır bir ÖSS sorusu gibiydi Esquire dergisininki…

“Hayattan ne öğrendiniz?”

Verilen süre içinde aklıma gelenleri aşağıda yazdım.

Yanlışların doğruları götürmeyeceğini umuyorum:

* * *

Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım.

Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum.

Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi…

Ağladım.

* * *

Yaşamayı öğrendim.

Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.

* * *

Zamanı öğrendim.

Yarıştım onunla…

Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim…

* * *

İnsanı öğrendim.

Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu…

Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

* * *

Sevmeyi öğrendim.

Sonra güvenmeyi…

Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.

* * *

İnsan tenini öğrendim.

Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu…

Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.

* * *

Evreni öğrendim.

Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.

Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.

* * *

Ekmeği öğrendim.

Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini…

Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.

* * *

Okumayı öğrendim.

Kendime yazıyı öğrettim sonra…

Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana…

* * *

Gitmeyi öğrendim.

Sonra dayanamayıp dönmeyi…

Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi…

* * *

Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta…

Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.

Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine aydım.

* * *

Düşünmeyi öğrendim.

Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.

Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.

* * *

Namusun önemini öğrendim evde…

Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu; gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim.

* * *

Gerçeği öğrendim bir gün…

Ve gerçeğin acı olduğunu…

Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim.

* * *

Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

Can Dündar...



Sanırım ilk önce yaşamayı öğrendim...
Kendimle barışık, kendimle dalga geçebilmeyi öğrendim...

Sonra büyümeyi öğrendim...
Tüm dünya sanki sana karşı geliyor gibi, genç olmayı öğrendim...

Okumayı öğrendim...Başka bir dünyanın varlığından haberdar oldum...O çerçeveli dünyamdan başka bir dünyanın olduğunu öğrendim...

Ve aslında bu memleketin başka eller tarafından yönetildiğini öğrendim...
Sen ne kadar çabalarsan çabala neyi savunursan savun bir gün herşeyin değişeceğini mutlak değişeceğini öğrendim...
Ama o değişimin şuan için çok erken olduğu öğrendim...

Sevmeyi, sevilmeyi öğrendim...Güvenmeyi...Sevdiğini canından öte tutmayı öğrendim...

En çokta bu sevmeyi ve sevilmeyi sevdim hayatta...
Sadık olmayı...Güven vermeyi...Sırdaş olmayı...Dost olmayı ve kalmayı öğrendim...

Sonra ölümü öğrendim en acısından, ağlatanından hayattan...Hayatın darbeside bu galiba insana...

Ağlamayı öğrendim...
Değiştim, kendimi değiştirdim...Gülerken ağlamayı, ağlarken gülmeyi öğrendim...

Çok güvenmemek gerektiğini öğrendim...İnsanların çığ süt emmiş olabileceğini öğrendim...
Tek başına dimdik ayakta kalmak gerektiğini öğrendim...

Daha düne kadar günleri kovalayan ben takvimlerden sayfaların yavaş düşmesini dilemeyi öğrendim...
Yaşlanmayı öğreneceğim...

Bir susmayı susturulmayı ve haksızlığa karşı sessiz kalmayı ses çıkarmamayı öğrenemedim...
Öğreneceğim dünya onlarla dolu...İdare etme sanatını alttan almayı da öğrenemedim...Öğreneceğim...


ALINTI...